Kwetsbaar

In tweetallen stonden we tegenover elkaar op de sfeervolle ruime zolder. Mijn ‘danspartner’ keek afwachtend en volgens mij ook een tikje geamuseerd. Het was namelijk de bedoeling dat ik in de praktijk zou gaan brengen wat we zojuist tijdens de workshop ‘Indiase tempeldans’ hadden geleerd, van een traditioneel geklede Indiase man met zwart omrande ogen die dwars door je heen leken te kijken. Deze had ons vanmiddag vol passie de eerste voorzichtige kneepjes van Bharata Natyam – een klassieke, eeuwenoude Indiase dans – proberen bij te brengen.

Mijn danspartner keek dus enigszins geamuseerd, ik voelde me vooral ongemakkelijk. Met gemengde gevoelens had ik het programma voor deze middag bekeken. Een workshop Indiase dans, ik had geen idee gehad wat ik me daar precies bij moest voorstellen. Ik had gedacht aan buikdanseressen, die soepel en kronkelend hun buiken een eigen leven konden laten leiden. Of hadden buikdanseressen niets met India te maken? Ik wist het eerlijk gezegd niet. Wat me vooral zorgen had gebaard was de elegantie, de schijnbare lichtvoetigheid waarmee dansen over het algemeen gepaard gaat. Als ik dans is dat – mede met dank aan MrsP. – weinig lichtvoetig, laat staan elegant.

Maar hier stonden we dus, en er werd van mij verwacht dat ik mijn danspartner zou ‘verleiden’ middels de gebaren en bewegingen die in Indiase tempels blijkbaar al eeuwenlang werden gebruikt. Terwijl ik hem zo intens mogelijk probeerde aan te kijken vormde ik met mijn ene hand een pompend hart, met mijn andere hand gebaarde ik de gevoelens van liefde en lust die uit dat hart tevoorschijn kwamen. Toen werd mijn ene hand een geopende lotusbloem, de andere hand een zoemende bij; ook in het oude India deden ze al aan bijtjes en bloemetjes.

Na afloop vroeg de meneer met de indringende ogen ons hoe we het hadden ervaren. Ik bleek niet de enige te zijn die ongemak had gevoeld. “Hoe zou dat komen, denken jullie? Waarom voelde het voor sommige van jullie ongemakkelijk?”, informeerde hij. Nou, omdat je iemand staat te ‘verleiden’ die je nauwelijks kent natuurlijk, zo vonden een paar deelnemers. “Maar het is een rol die je speelt. Het is het verhaal van een Indiase godin die een koning duidelijk maakt dat ze van hem houdt.”

Ik stak mijn vinger op. “Ik denk dat het ongemak ook veroorzaakt wordt doordat je je heel kwetsbaar opstelt. Je geeft aan iemand heel leuk te vinden, maar misschien vindt die ander jou helemaal niks. Dat is natuurlijk doodeng.” “Wat mooi dat je dat zegt,” reageerde de dansleider. “Het is inderdaad een verhaal over kwetsbaarheid, maar tegelijkertijd gaat het over een enorme innerlijke kracht. Want stel dat de koning de godin niet zou willen, dan zou dat niets afdoen aan haar gevoelens voor hem. Waarom zou het ook? Je mag toch tegen iemand zeggen dat je hem of haar leuk vindt? Als die gevoelens niet worden beantwoord, betekent dat toch niet dat jij niet leuk bent? Het betekent hooguit dat de ander niet weet wat hij mist.”

Perplex realiseerde ik me de enorme bevrijding achter zijn uitleg, dat een afwijzing geen persoonlijk falen betekent, maar het probleem is van de ander. Voor de zoveelste keer bedacht ik: wat heb je aan duizend bewonderaars als je jezelf blijft afwijzen? Sindsdien probeer ik hier aan te denken, iedere keer dat ik me kwetsbaar opstel. Mijn eigenwaarde hangt niet af van de reactie van de ander. Zolang ik mezelf maar niet afwijs.