Ook orang-oetans verdienen een goed leven

Dit voorjaar werkte ik een maand als vrijwilliger aan twee projecten voor een opvangcentrum voor orang-oetans op Borneo. Deze opdracht was voor mij de kers op de taart van mijn jarenlange inzet als vrijwillig chimpanseeverzorger bij Stichting AAP en bij diverse wildlife rescuecenters in het buitenland. Mijn opgedane kennis over verrijking en het schrijven van teksten – ik schrijf voor mijn stichting Rowena Goes Ape wekelijks een blog over bedreigde wilde dieren – waren voor Alexandra Vosmaer van het Sintang Orangutan Center reden om mij te vragen om te komen helpen met het maken van een verrijkingsplan en het schrijven van profielen van de 35 geredde orang-oetans.

Tekst en foto’s: Rowena Façee Schaeffer

Ik werkte vooral in het opvangcentrum zelf, maar zo nu en dan mocht ik er ‘even uit’. Bijvoorbeeld om van Sintang naar Tembak te reizen. Een oerwouddorp, zo’n 60 kilometer ten westen van Sintang, waar een deel van de geredde orang-oetans in een oefenbos leren klimmen, nesten bouwen en zelf voedsel te vinden. Dit allemaal ter voorbereiding op een terugkeer naar het leven in de wildernis.

Palmolieplantages

Het ritje van Sintang naar Tembak zou een mooie tocht zijn moeten zijn. Drie, hooguit vier uurtjes op de motor, door – volgens Google Maps – regenwoud. De realiteit was heel anders..

Bepakt en gezakt met rugzak, powerbanks (er is vaak geen stroom en al helemaal geen telefoonverbinding mogelijk in Tembak) camera en regenjassen, stapte ik achter op de motor bij Alexandra. Al snel reden we hobbelend over onverharde wegen door een bizarre omgeving. Lange rijen palmoliebomen, waar geen eind aan leek te komen, links en rechts van de weg. Drie en een half uur lang reden we door dit monotone landschap, zonder ook maar een vogel te horen fluiten. En langzaam drong het tot me door. Waar ik me al jarenlang woest over maak, wanhopig van word, waar ik over schrijf en vertel, daar reed ik nu middenin: palmolieplantages.

De werkelijkheid was nog verschrikkelijker dan ik me ooit had voorgesteld. Al het regenwoud weggevaagd, vernietigd en ernstig vervuild. Ik mocht ook geen foto’s of filmopnamen maken in dit gebied. De bedrijven en overheid proberen deze verschrikkingen voor het grote publiek te verbergen en dat is ze tot op heden ook aardig gelukt. Uitkijkposten houden nauwlettend in de gaten wat je in dit gebied doet. Ik had mijn camera dan ook weggestopt in mijn tas, maar maakte wel opnamen met mijn telefoon.

Ik kon wel janken.

Modder, modder en nog meer modder

Maar ik had geen tijd voor een potje janken. Want het begon te regenen en de wegen werden steeds slechter. In de drie uur die daarop volgden, reden, liepen en sleepten we ons, soms met de motor aan de hand, door een lange weg van modder. Mijn slippers was ik al na een kwartier kwijt geraakt in de modder en met mijn rugzak boven mijn hoofd probeerde ik in ieder geval mijn elektronische apparatuur veilig te stellen.

Toeval is dat deze weg zelfs het nieuws in Nederland haalde. Een filmcrew uit Nederland kwam namelijk tijdens mijn verblijf opnamen maken van Alexandra en haar werk voor het opvangcentrum voor hun nieuwe programma ‘Helden van de Wildernis’ samen met Art Rooijakkers. Ook zij moesten deze weg afleggen. En net als ik zaten ze vast in de modder.

Oefenbos

Toch was de lange tocht meer dan de moeite waard. Voor het eerst in mijn leven zag ik in het oefenbos een orang-oetan boven in de bomen, waar hij thuishoort, en speelde ik met de kinderen van het regenwoud in de rivier.

Lees meer in ons september/oktobernummer, dat vanaf half september in de winkels ligt.

Geen nummer meer missen? Als je nu een abonnement neemt, betaal je geen €27,50 maar slechts €19,95 voor 6 nummers!