Vertrouwen

Als kind was ik er al bijzonder goed in: piekeren over van alles wat er zou kunnen gebeuren. Ik lag bijvoorbeeld letterlijk wakker van het ‘naderende’ schoolkamp, hoewel dat op dat moment nog een jaar van mij verwijderd was. Maar toch. Wat nou als ik tijdens dat kamp heimwee zou krijgen? Hoe moest dat dan? De geruststellende woorden van mijn moeder – dat ik het waarschijnlijk te leuk zou hebben om heimwee te krijgen – hielpen maar deels. Want stel nou dat het tóch zou gebeuren?

Ook als tiener en later als (jong)volwassene piekerde ik me grotendeels door het leven. Dat de imaginaire gebeurtenissen die ik bepiekerde vrijwel nooit werkelijkheid werden, veel positiever verliepen dan ik had bedacht, of misschien wel uitkwamen, maar dan ook weer voorbij gingen, daar stond ik nooit lang bij stil. Oké, het was deze keer dan misschien toevallig meegevallen, maar je zou zien dat…

Natuurlijk ben ik lang niet de enige; we piekeren met zijn allen heel wat af, soms ongemerkt. Dat is niet zo vreemd; behalve dat piekeren een hardnekkige gewoonte is, geeft het ook een – misplaatst - gevoel van controle. Als je maar hard genoeg piekert over de vreselijkste scenario’s, dan kan het uiteindelijk immers alleen maar meevallen. Dat je daarbij ongelooflijk veel kostbare energie kwijt bent aan alle negatieve hersenspinsels, er behoorlijk somber van kunt worden, en dat de dingen uiteindelijk gewoon gaan zoals ze gaan, of je nu piekert of niet, vergeten de meeste mensen.

Stel nou dat je het eens anders zou durven bekijken? Dat je erop zou durven vertrouwen dat – ongeacht hoe de situatie zich ontvouwt – je op dat moment de wijsheid en de kracht in huis hebt om met die situatie om te gaan? Daarmee bedoel ik niet dat je als een Amerikaan bij alles moet zeggen: ‘Het komt wel goed’. Ik bedoel er ook niet mee dat je – als je maar hard genoeg vertrouwen hebt – kunt zorgen dat alles in je leven voortaan succesvol zal verlopen. Of dat je nooit meer hoeft na te denken. Dat bedoel ik allemaal niet.

Wat ik wel bedoel? Een heel spannend, en voor veel mensen ongelooflijk eng, concept: al je vertrouwde piekergedachten overboord gooien, en durven vertrouwen op alles wat je aan kennis, ervaring en wijsheid in huis hebt, zonder dat je het weet. Niet alleen in jezelf, maar ook in de mensen om je heen. Kennis, ervaring en wijsheid die je kunt inzetten op de momenten dat het nodig is. Momenten die je nu nog niet kunt bedenken.

Het bijzondere is: als je niet langer vanuit angst, maar vanuit vertrouwen in het leven durft te staan, lijken veel zaken ineens soepeler te verlopen. Zelfs yogahoudingen; zolang ik de Kameel angstig beoefende (‘als ik mijn rug maar niet bezeer’) voelde de houding stroef aan. Maar eenmaal met vertrouwen uitgevoerd (‘ik zie wel hoever ik kom, er kan niets gebeuren’), leek de achteroverbuiging veel gemakkelijker te gaan. Er was letterlijk en figuurlijk ruimte ontstaan. En ook als het leven niet soepel gaat, blijk je het meestal te overleven.

Het is doodeng, ik weet het: erop vertrouwen dat je het redt, ook als alles tegenzit. Maar aan de andere kant: wat heb je te verliezen?