Lotte vliegt rond #1: Bikram in Moskou

De wekker gaat vroeg, veel te vroeg. Pas laat in de nacht kom ik aan in Moskou. De eerste kennismaking is koud, heel koud! Op weg naar het hotel valt de natte sneeuw op de ruiten, het is wat donker en de chauffeur manoeuvreert zich langs wat weg obstakels. Lang slapen zit er vandaag niet in, ik ben hier met een doel; een Russische Bikram les volgen. Met een paar uur tijdverschil valt een vroege les nog niet mee.​

Onderweg naar de studio vraag ik me af; wanneer begint mijn yogales? Straks op de mat, waar ik mijn lichaam in houdingen wring, waar de houdingen als bekenden voelen. Of hier onderweg in een land waar ik niks heb aan mijn gehoor nog aan mijn zicht. Ik spreek geen woord Russisch, de letters zijn volslagen vreemden voor me, hier in de metro begint mijn oefening. Ik vertrouw op mijn metro kaart, vergelijk de symbolen met die van de tussen liggende stations. Ik loop tussen bondjassen en mutsen naar de andere lijn en kijk nog eens zo onopvallend mogelijk op mijn metro kaart. En dan besef ik, waarom ga ik toch altijd zo graag op in het geheel? Wat in mij wil zich aanpassen? Waarom niet breeduit staan met een MAP van dit enorme ondergrondse netwerk en laten zien dat ik hier een vreemde ben? 

Bezoek aan Bikram School Moskou

Dan komt het verlossende eindstation, de symbolen komen overeen! Na een korte wandeling kom ik bij een groot hek waarachter een aantal ateliers, sportruimtes verscholen zijn. Op een bovenverdieping zit de Bikram School Moskou. Als ik binnenstap hoor ik muziek, de mantra's die me bekend voorkomen. Een vertrouwd geluid. De kleedkamers, de vrouwen onderling alles is anders. In de yoga studio worden laatste appjes gestuurd al liggend op de mat.

Ik kan me hier niet tot nauwelijks verstaanbaar maken, de yoga docente spreekt geen Engels maar maakt wel contact, kijkt of ik alles kan volgen. Komt een keer helpen in een houding. Een van de grootste voordelen van een vaste serie is dat hij overal gelijk is. Het staccato Russisch brengt me in een soort van ritmische overgave, de veelal jonge dames om mee heen zijn bloedfanatiek. Daar waar we in Nederland vaak rustig een houding opzoeken en verfijnen schieten de Russische yogi's hier meteen in de hele houding om die vervolgens (zo lijkt) moeiteloos vasthouden. Maar ik voel hun energie, de gedrevenheid, de gaan tot het uiterste en de stem die maar woorden blijft roepen die ik niet versta. De ruimte is een stuk warmer dan in de Nederlandse studio, alles lijkt extremer. De uitersten!

Dankbaar voor uitdagende yogales

En dan realiseer ik me dat ik niet altijd op wil gaan in het geheel. Dat ik hier op mijn mat trouw wil zijn aan de grenzen van mijn lichaam, dat ik geniet van een standing bow, vooral als hij heel langzaam is opgebouwd. Ik voel een glimlach opkomen, vanuit een diepe tevredenheid. Aangekomen in Moskou bij mezelf. Na de les wissel ik nog wat handen en voeten gebaren uit met de docent en mede studenten, wat willen we elkaar graag verstaan, ik heb het gevoel dat we dat ook doen. Dat we eenzelfde taal spreken in onze commitment op de mat en het delen van asana's ieder op zijn/haar eigen manier. Met een glimlach en een buiging dank ik de docent voor een enorm uitdagende les! En die wordt universeel beantwoord, Namaste Nadine van Bikram Yoga Moskou.