Weeshuis in Kathmandu

Natasja Bijl, journalist, ging begin dit jaar naar Nepal om de Nederlander Mick Brӧcker te bezoeken. Hij bouwt daar aan een nieuw weeshuis voor kinderen die alles zijn kwijtgeraakt ten gevolge van de aardbeving. In aanloop naar het artikel dat in Yoga International mei-juni 2017 zal verschijnen, neemt ze ons mee naar het mooie Kathmandu.

Geland in de chaos

Tja, daar zit ik dan, wachtend op mijn koffer op de luchthaven van Kathmandu. ‘Mick. hoe herken ik de host die me ophaalt,’ vroeg ik vlak voor vertrek aan mijn goede vriend die hier in Nepal een weeshuis bouwt. ‘Je hoeft niemand te herkennen, je wordt herkend.’ was zijn antwoord. Ja, ik geef toe, ik ben een opvallende verschijning hier met mijn 1.78 meter en blonde haren. Maar mijn host is in geen velden of wegen te bekennen en dat beangstigt me. Dat het al schemerig wordt en mijn telefoon geen bereik heeft, doet mijn gemoedstoestand ook geen goed. Waarom moest ik nou ook zo nodig in m’n eentje naar Nepal?
Tot mijn grote opluchting staat er na een half uurtje een Nepalese man voor me die me bij mijn naam noemt. Pff… mijn schouders zakken langzaam weer tot waar ze horen.

Welkom in de andere wereld!

De rit naar mijn onderkomen is een ware cultuurshock! Auto’s rijden kriskras door elkaar, brommers gaan even snel tussendoor en iedereen toetert hard en vaak. Een vrouw met een bak met kippen achterop haar fiets steekt roekeloos de weg over. Mijn host trapt op de rem en lacht.
‘Wie in Kathmandu kan rijden, kan dat overal,’ zegt hij. Dat geloof ik maar al te graag.
Met een hoofd vol indrukken en een rillend lijf kom ik aan bij mijn verblijf waar het ijs- en ijskoud is. De douche blijkt in de winter niet warm te krijgen. Er zit niets anders op dan vroeg in bed te kruipen. Buiten klinkt het gejank van zwerfhonden. Ik vraag me af… wat doe ik hier?

De rust

De volgende morgen word ik gewekt door de zon die over mijn wangen aait. Wat een geluk! Na mijn ontbijt, een flink bord rijst met linzen, wandel ik de straat op en kijk werkelijk mijn ogen uit. Een stadsbus die meer dan vol zit, kinderen in schooluniformpjes die me verbaasd aanstaren en vragen waar ik vandaan kom, en vrouwen in de meest kleurrijke kleding. Bij een fruitkraam koop ik appels voor de weeskinderen. Ik moet uitkijken waar ik loop, want ik word hier zo van mijn sokken gereden. Het is zo gek. Ik voel me te midden van deze wirwar opeens extreem rustig en licht. Kalmte in de chaos, zou je bijna zeggen. ‘Hoe is het met je?’ vraagt Mick als ik bij het tehuis aankom. ‘Prima Mick. Ik ben geland!’