Het inzicht: liefde voor de medemens

Natasja Bijl, journalist, zocht begin dit jaar meditatieleraar Mick Bröcker op  (was bij RTL Late Night) die in Nepal zijn leven in dienst stelt  van zwerfkinderen, voor wie hij een weeshuis liet bouwen. Naast haar artikel dat in Yoga International mei-juni 2017 is verschenen, blogt ze voor ons over haar reis in Nepal. 

Vandaag ga ik niet naar Mick en de kinderen in het weeshuis, maar naar een plek in de bergen van waar ik de toppen van de Himalaya kan zien. Bij het ontbijt vraag ik me af waarom ik Basker per se weer als gids wilde. Hij spreekt slechts drie woorden Engels en is geen goede fotograaf. Althans, de foto’s die hij vorige week van mij heeft gemaakt bij de tempels, lijken in ieder geval nergens op. Maar hij heeft een fijne energie om zich heen hangen en een vriendelijke kalmte, waardoor ik me bij hem in goed gezelschap voel. Samen gaan we op pad. 

Meerijders

De rit duurt lang en de weg is slecht berijdbaar, vol kuilen en loslopend vee. Een vrouw met twee kleine kinderen holt over het kapotte asfalt en steekt haar hand hoog op naar de buschauffeur die vlak voor haar neus wegrijdt. 
Basker trapt op zijn rem en wenkt haar. Zij en haar dochters mogen wel een stukje met ons meerijden, zegt hij. Bij school stappen zij giechelend uit en stapt er pardoes een leraar in. Hij wil met ons mee omhoog, “Mag dat?”. Basker lacht en klopt uitnodigend op de zitting. Samen met de leraar zit er even later ook opeens een echtpaar uit Korea op de achterbank, met heel veel bagage. Ze kwebbelen wat.

Basker koopt bij een kraam langs de weg voor de hele ‘bemanning’ sinaasappels. Ik zie aan zijn indianengezicht dat hij het fijn vindt om anderen te helpen en er echt van geniet. Na een paar kilometers besluit het stel weer te gaan wandelen. Wuivend nemen we afscheid. Er stapt een jongen in die zowat te laat is voor zijn baantje in het restaurant. Hij kletst honderduit en trakteert ons als we op zijn bestemming zijn op een colaatje. Daarna volgen er nog twee toeristen uit Canada die ons foto’s laten zien van hun kinderen en kleinkinderen thuis. 
Onze allerlaatste passagier is een oude man met glazige ogen. Hij is bijna negentig en heeft een hartprobleem, zegt hij puffend. Ik geef hem een stuk fruit en hij geeft mij zijn tandeloze lach terug. Samen met Basker hijs ik hem na een paar kilometer de auto uit en zet hem weer op zijn krukken. Hij steekt zijn trillende hand op. 

De taal van de liefde

‘So who’s next?’ vraag ik aan Basker als we onze weg vervolgen. We kijken tegelijk achterom naar de lege achterbank en lachen. Deze reis omhoog, met al die verschillende reizigers, naar een plek dicht bij de hemel vergeet ik nooit meer. Mijn goede gids Basker spreekt dan wel geen Engels, maar wel de taal van de liefde voor de medemens. En dat is wat hem zo bijzonder maakt. Wat is het heerlijk om te helpen en te geven! Dit INzicht is nog veel meer waard dan mijn UITzicht op besneeuwde toppen.