Overpeinzing op de yogamat

Al zittend op mijn yogamat was ik aan het mijmeren over vroeger. Vroeger, ja vroeger. Toen was ik nog vrijgezel en behoorlijk clueless. Ik ben nooit afwachtend geweest, maar op het gebied van sommige mannen zeker wel. Ik zie het bij mijn vriendinnen ook. Ze blijven maar wachten, en wachten…

Hoe is het toch mogelijk dat vrouwen zo afwachtend kunnen zijn? Wat is er gebeurd met de emancipatie en de zelfstandigheid? Waarom stoppen wij ons leven en gaan we ons aan ons mobieltje vastklampen? Stel nou dat hij belt...

Hij belt pas als hij dat wil en niet een minuut eerder! Misschien belt hij wel niet, die kans bestaat natuurlijk ook! En als ie niet belt, dan is t dus niet de man waar je oud mee gaat worden want dan is er een andere man out there!

Ik val letterlijk van de ene verbazing in de andere en ik moet toegeven dat ik ook niet van mezelf verwacht had dat ik dit gedrag ook heb gehad. Ik heb ook aan m'n mobiel vastgeplakt gezeten (nog meer dan anders) omdat je toch ergens hoopt dat het object of your affection je gaat bellen. In mijn geval dus niet zo vaak als dat ik dat had gewild. Maakt mij dat dan een rare gestoorde, nee hoor, dat maakt mij vrouw.

En wat is nou t rare van dit alles, zodra je besloten hebt dat je er geen toekomst in ziet en dus dingen afkapt, staat er ineens iemand anders voor je neus die wel belt, appt en sms’t! Helemaal niet geforceerd of wat dan ook maar gewoon een lief iemand! Hij die alles doet volgens het boekje! Echter, dan is er dus weer een probleem... Hoe ga je nou met die situatie om?

De enige les die ik - en jij waarschijnlijk ook - moet leren is om het leven te nemen zoals het komt. Niet allerlei verwachtingen creëren bij anderen en mezelf maar gewoon af te wachten wat er gaat gebeuren! Wie weet gaat er wel iets heel moois gebeuren!!

Een ding heb ik wel geleerd: Als je alles van tevoren onder controle wil houden, dan werkt dat niet ontspannend. En.. ik zit niet voor niets op een yogamat!

Namaste, liefs Mascha