Oefenen met zijn

Zo vlot mogelijk leg ik mijn boodschappen op de lopende band. Achter me staat de volgende kar te dringen, mijn voorganger heeft zojuist afgerekend. Het komt nu echt op mij aan. De band draait genadeloos door, de boodschappen die er al op staan gaan harder dan ik. Intussen probeer ik er op te letten dat de eieren straks niet onder de pakken melk terecht komen en de avocado’s niet geplet worden door het wasmiddel. O ja, bonuskaart, die moet je tegenwoordig zelf scannen. Waar heb ik mijn portemonnee ook al weer?

Terwijl ik op zoek ben naar mijn bonuskaart, begint het meisje achter de kassa mijn eerste boodschappen te scannen. ‘Staat u in de parkeergarage?’ o ja, parkeerkaart – dat scheelt weer een euro. Maar waar?? ‘Spaart u pannenzegels? Voetbalplaatjes?’ Haar vragen resoneren in mijn hoofd terwijl ik mijn pinpas tevoorschijn haal – contant betalen is helemaal niet te doen met mijn onwillige linkerhand – en voor ik het weet heb ik ‘ja’ geantwoord. Meteen krijg ik enkele pakjes voetbalplaatjes en een rijtje pannenzegels in mijn handen gedrukt. Even dreigt paniek; waar moet ik al die dingen laten? Snel prop ik alles min of meer in mijn portemonnee, terwijl ik mijn boodschappen in mijn tassen duw. Het zweet staat op mijn rug als ik de parkeergarage inloop.

Psssst.... Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement vanaf slechts 19,95 per jaar voor meer inspirerende reportages, bijzondere interviews en handige tips!

Meerdere handelingen tegelijk uitvoeren, dat gaat – met dank aan Mrs P. – steeds lastiger. Ooit stond ik met een baby op mijn arm, een peuter aan mijn hand en een telefoon tussen oor en schouder geklemd te koken. En dan kwam er ook nog een prima maaltijd uit. Nu ontstaat er al lichte kortsluiting als man D. een vraag stelt terwijl ik in de pastasaus sta te roeren (wat hij erg grappig vindt, soms doet hij het expres). Überhaupt gaat het dóen van dingen moeizamer. Even de was ophangen is er niet meer bij; hoe haastiger ik ben, hoe langzamer het gaat.

Dingen doen wordt steeds een beetje moeilijker en dat is doodeng. Want zolang je dingen doet, kun je daarover vertellen aan anderen (kijk mij eens lekker bezig zijn!). En zolang je dingen doet, hoef je geen ingewikkelde gevoelens toe te laten (geen tijd voor, want Druk Met Belangrijker Zaken). Het is dus goed verklaarbaar dat bezig zijn - dingen doen - in onze westerse maatschappij aanzienlijk meer wordt gewaardeerd. ‘Het maakt niet uit wat je doet, maar niks doen is geen optie’; hoe vaak heb ik dat zelf niet tegen mijn destijds puberende zoons geroepen?

Maar als ik ‘niets doen’ nu eens vervang door ‘oefenen met zijn’? Dat klinkt meteen een stuk positiever. En belangrijker nog: oefenen met ‘zijn’ kan heel goed met behulp van – tadaa, daar zijn we weer! – yoga. Ontspanningshoudingen; het zijn misschien wel de lastigste van alle yogahoudingen. Want kun je bij de hond flink je best doen door je zitbeentjes eens extra omhoog te strekken, of bij de tang door nog dieper naar voren te buigen, ontspanning kun je slechts toelaten. Je best doen werkt hierbij niet, je kunt alleen maar zijn. En dat blijkt nog een hele kunst. Met die kunst ga ik vandaag eens lekker aan de slag.