Cactushouding

Vandaag volgen mijn vriendin Gisèle en ik samen een proefles yoga. Gisèle durft niet alleen te gaan. Ze hoopt haar gave voor muziek  en dans op deze manier te kunnen uitleven. Haar angst en onzekerheid erdoor te temperen. Als kind was ze diep onder de indruk van een grote blauwe plek in de hals van haar mama.‘Pappa heeft dat gedaan maar het is niet erg, hoor,’zei haar moeder erover. Diezelfde avond kreeg Gisèle een angstdroom dat haar vader haar wilde verslinden. Zoals de boze wolf uit het sprookje van Roodkapje. Haar vader reageerde vol verbazing: ‘Gisèle, ik voel me eerder een klein biggetje dan een grote boze wolf.’ Ze kijkt daar met een glimlach op terug.   
   De proefles vindt plaats in een sfeervol zaaltje. Aan drie muren hangen posters met afbeeldingen van yogahoudingen. Langs een plint bevinden zich brandende kaarsen. In een hoek staat een bos geurige lavendel. Op yogamatjes liggen meditatiekussens en oogkussentjes gereed,--verspreid over de gladde houten vloer. 
   Tijdens de oefeningen blijkt elke stress van mij af te vallen. Als water van een zwaan. Gisèle heeft dezelfde ervaring. We besluiten samen met de lessen door te gaan.  
   Een tijdje later wordt het lente. Bernadette, onze lerares, heeft een nieuw programma uitgestippeld. Daarin zullen onze bewegingen het opgaan van de zon uitbeelden. Via een explosie van optimisme en inspiratie. Alleen al het vooruitzicht stemt ons vrolijk.
   Punt een van het programma heet “de cactushouding”. We buigen onze armen om ze daarna sierlijk uit te spreiden. Een tijdje staan we In een halve kring om Bernadette heen,--- het gezicht met een glimlach naar haar toegekeerd. We staan op één been en strekken onze bovenarmen horizontaal uit,-- naar links en rechts. Onze onderarmen wijzen met de handen naar de hemel. Als antennes om de energie van het zonlicht effectief op te vangen. Dé manier om alle zorgen te laten verdampen. Zo nemen we afscheid van de winter en vieren de intocht van de lente.  
   ---  Plotseling wordt de deur ruw opengestoten. Enkele agenten –zowel mannen als vrouwen-- stormen met getrokken pistool de zaal in. Met barse stemmen roepen ze: ‘Handen omhoog !’ Gezien onze houding is dit een idioot bevel.
   Rustig vraagt Bernadette wat er aan de hand is.
  ‘Dat wilde ik u juist vragen,’ gromt een van hen. ‘Er vindt hier een overval plaats. Die willen we beëindigen.’
  ‘U vergist u,’ antwoordt onze lerares.
  ‘Waarom staat u met de armen omhoog? ’
  ‘Zo verwelkomen we de opkomst van de zon.’
  ‘Onze excuses !’ roept de aanvoerder met een teleurgesteld gezicht. ‘Voorbijgangers zagen u in deze houding van overgave staan en sloegen groot alarm.’  
  ‘Mag ik u uitnodigen om eens met ons mee te doen?’ vraagt Bernadette.
   Sommige agenten beginnen onzeker te lachen.
  ‘Yoga is geen sprookje, hoor,’zegt onze lerares. ‘Het is voor iedereen een wondermiddel tegen stress, angst en somberheid.’
  ‘In dat geval schrijf ik me bij deze in,’ besluit de aanvoerder.
  ‘Dat is mooi,’zegt onze lerares. ‘Kom nu even ter ontspanning een minuutje bij ons op een yogamatje liggen,’stelt Bernadette voor.  ‘Hier is alvast een kussentje voor op uw ogen.’
   De aangesproken agent schudt beslist van ‘nee’. ‘Dat is echt iets voor de volgende keer,’zegt hij.
   De overige agenten geven elkaar glimlachend een knipoog.
heinheijnen.537!