Vrij vliegen als een yogavogel

Gaat een vijftigjarige Nederlander als paraglider naar Oostenrijk. Wordt hij gegrepen door het yoga virus. Liever brengt hij vele uren door bij de uitstekende yogaleraren in het Europese bergstaatje, dan dat hij nog meer uren duizenden meters hoog over bergen en dalen zweeft. Of misschien is het correcter om te zeggen dat hij beide even graag doet. Het verschil is dat hij met yoga nog een pure leerling is, maar als paraglider in de rol van tandempiloot al een leraar.

De foto’s zijn van die dag in juni waarop het er eindelijk van kwam dat mijn yogaleraar Manfred Suppan uit Saalfelden mijn passagier was. Het stond al lang op ons lijstje dat ik hem eens zou laten ervaren wat ik alle mooie zonnige dagen in Oostenrijk doe. Het was al een paar keer afgezegd vanwege matige of ronduit slechte weersomstandigheden. Deze blauwe maandag is alles perfect: na zijn yogales in Kaprun stapt Manfred bij mij in de auto. Zijn avontuur en mijn dagelijkse werk hier in de bergen begint.

Met een kleine dertig kilo bepakking, verdeeld over twee rugzakken, rijden we naar de Schmitten in Zell am See. De Trassxpress cabinebaan, velen bekend vanuit de wintersport, brengt ons naar 1900 meter. De laatste 100 hoogtemeters lopen we omhoog omdat de gondel naar de top tijdelijk buiten bedrijf is. Eigenlijk doen we dan “hike & fly”: de berg omhoog lopen en dan vliegen. Dat is onder fitte solo piloten erg geliefd. Met de zware tandemspullen zijn die 100 hoogtemeters genoeg en dan is het tijd om het luchtruim te kiezen.

Kort voor mijn vijftigste verjaardag raakte ik in Nederland in scheiding en restte me door verschillende omstandigheden niets dan nog eens voor een groot avontuur te kiezen. Skileraar, wandelgids, mountainbikegids, ik had het allemaal al gedaan. Juist voor mijn huwelijk, tien jaar eerder, was ik een tijd een fanatiek solopiloot geweest en was het beroep van tandempiloot mij goed bekend. Zeer dankbaar werk, zeer gezonde dagelijkse beweging op je oude dag en behoorlijk lucratief. Ik hoefde alleen maar even definitief uit ons platte landje te emigreren en dan zou het me twee jaar kosten om een tandemlicentie te bemachtigen en dan klaar te zijn om tegen betaling vluchten aan te bieden.

Zo gezegd, zo gedaan. Mijn trainings- en opleidingsfase waren ruwweg de twee jaar voor covid. Ik was net klaar, had medio maart net mijn eerste vlucht verkocht, en toen ging alles in lockdown en quarantaine in Oostenrijk. Nogal sneu. Ik noem even dat ik meteen al covid had tijdens die lockdown. Opgelopen tijdens een kort bezoek aan Ischgl. Ik was ook snel  genezen. Want extreem fit en gezond. Skiën, hardlopen, calisthenics, vliegen en … veel yoga! In het kleine gehucht Hopfgarten im Brixental waar ik destijds woonde had ik een echt fantastische yogalerares en deed ik twee keer per week vinyasa flows.

Na mijn verhuizing van Tirol naar het Salzburgerland was ik super verrast dat hier in Zell am See Kaprun zelfs verschillende zeer goede inspirerende yogaleraressen te vinden waren en inderdaad ook een man. Manfred Suppan, kortweg Mandi, is echt een opvallende verschijning: goedlachse Oostenrijker met rond zeer vriendelijk gezicht die van een biertje houdt, maar ook een bos, meestal als paardenstaart gedragen, lang haar waar de gemiddelde indiaan nog trots op zou zijn. Hij woonde twaalf jaar in India en kwam als veelgevraagde yogaleraar terug. Zijn lessen geeft hij heel rustig met een bijna hypnotische stem waarvan je automatisch in het juiste ademritme komt. Maar hij klinkt juist niet zweverig. Juist heel down to earth en met gevoel voor humor.

Mandi heeft me ook in contact gebracht met een lokale groep die aan acroyoga doet. Dan kom je ook al dicht in de buurt van het vliegen met iemand die Base is en iemand die Flyer is. Als je beide afwisselt heb je heel concreet het yin en yang van gegrond zijn en toch durven vliegen, durven dromen. Dat heb ik dus ook met het paragliden. Dat is toch meer vliegen en dromen, dan gegrond zijn, maar toch vlieg je rustiger en fijner als het je lukt in je zitje op je zitbotten te aarden … met vaak vele honderden meters tussen jou en moeder aarde.

Die dag sta ik dus met Mandi klaar voor de start. Het duurt niet meer dan tien minuten om de twee rugzakken om te toveren in een vliegwaardig toestel. De vleugel ligt bij de start slap op de grond maar blaast zichzelf met een paar passen rennen tegen de wind al op tot een robuuste zwevende vleugel. Met 42 vierkante meter oppervlak. Dat is gigantisch en kan het gewicht van twee volwassen mannen makkelijk dragen. Mandi blijkt niet helemaal verrassend een superpasssagier: rent strak weg voor de start, volledig happy en relaxed in de lucht, wordt niet “wagenziek” van het cirkelend stijgen in de thermiek, heeft het niet koud als we op 2800 meter hoogte de basis van een grote wolk bereiken, geniet intens van een serie stunts om snel hoogte af te bouwen en stapt zelfverzekerd mee als we na 40 minuten op het landingsveld neerkomen.

Er zijn in de Alpen maar enkele Nederlandse tandempiloten. Wil jij ook eens met Hajo vliegen in de regio Zell am See Kaprun kijk dan hier.