Op stilteretraite: mijn eerste keer

Van tevoren vertrokken de gezichten van de mensen die ik vertelde dat ik op retraite zou gaan. ‘Goh, dat zou ik echt niet kunnen. Ik heb gehoord dat zoiets heel zwaar is. Sterkte.’ Langzaam begon het ook tot me door te dringen waar ik aan zou beginnen en de spanning nam toe. De mensen die hoorden dat ik vier dagen lang mijn mond moest houden, lachten me recht in mijn gezicht uit. Dit idee dat was voor hen echt te belachelijk voor woorden.

De retraite

Human Awakening heeft de retraites zo opgezet dat het voor iedereen toegankelijk is. Een midweek kost bijvoorbeeld maar 345 euro, een bedrag dat een stuk beter te behappen is dan de prijs van de meeste andere yogaretraites. In het bedrag zit alles inbegrepen. Overnachtingen in een oude boerderij in De Biesbosch, vegetarisch/veganistisch eten en drinken, yoga- en meditatielessen en persoonlijke begeleiding. Naast een midweek, kun je ook een weekend of week boeken. De retraites zijn het hele jaar door en je hoeft nergens ervaren in te zijn om mee te kunnen doen.

Een 24-jarig meisje in een bejaard lijf

Zonder verwachtingen vertrok ik naar De Biesbosch. Na het installeren van onze spullen was er een gesprek waarin iedereen kon delen waarom ze hier waren. Iets waar ik geen kant-en-klaar antwoord op had. Ik had maar één ding in gedachte dat het belangrijkste was om te vertellen. In een samenvatting bestaande uit wel drie hele zinnen probeerde ik de groep duidelijk te maken dat ik al meer dan 10 jaar elke dag pijn heb. Dat ik ondertussen 5 rugoperaties en liters tranen verder ben. Vandaag de dag heb ik een 24-jarige lichaam dat er slechter aan toe is dan dat van de gemiddelde 80-jarige. Ik zou dagenlang niet mogen praten en dus niet kunnen uitleggen waarom ik dingen wel, niet of anders doe.

Na die drie zinnen, volgegoten met nonchalance, bedacht ik me een mooi doel voor deze midweek. Opnieuw leren hoe ik met mijn lijf om moet gaan. Iets waar ik natuurlijk al bekend mee was, maar ook iets wat me telkens weer ontglipte wanneer ik het druk kreeg.

Geen perfecte yogi

De stilte ging in en daar kwam een flinke stoot ongemakkelijkheid bij kijken. Ik voelde me direct eenzaam, kroop in mijn schulp en maakte me zo onzichtbaar mogelijk. Mijn onbewuste doel was blijkbaar de perfecte deelnemer uithangen. Braaf het programma volgen en het liefst met een grote glimlach op mijn gezicht. Ik vond dus dat ik daarin vanaf de eerste seconde al keihard faalde.

Alles in stilte

De dagen hadden een vaste planning. Om 7 uur de eerste meditatie met aansluitend een yogales. Na een pauze waarin je kon ontbijten volgde een theorieles van anderhalf uur. Hierna was er ruimschoots de tijd om het allemaal te laten bezinken en lekker te gaan wandelen in de prachtige natuur, want pas 3 uur later begon de yogaworkshop. Deze werd gevolgd door nog een yogales en meditatie. Een deel van de groep ging hierna koken en om 7 uur kon iedereen aan tafel. Allemaal in stilte. Je bleek tijdens de lessen wel vragen te mogen stellen, maar het duurde even voor we dat door hadden.

Daar zat ik dan. In De Biesbosch. Om vier dagen mijn mond te houden met alle ongemakkelijkheid van dien. Een prachtige natuurrijke omgeving en veel mogelijkheden om te leren de rust in mezelf te vinden. Maar waar bleef die rust nou?  Lees het vervolg