Verslaafd

Een paar jaar geleden liet ik een DNA-test doen voor een artikel dat ik schreef. Uit die test kwam onder andere naar voren dat ik nogal verslavingsgevoelig ben. Dat klopt, alhoewel ik mijn laatste sigaret inmiddels veertien jaar geleden rookte en alcohol gelukkig weet te beperken tot een paar keer per jaar. So far so good dus, maar er is nóg een verslaving. Een hardnekkige. Eén die zich niet zomaar laat uitwissen en die bij de minste stimulans de kop weer op steekt.

Jaren leefde ik in onwetendheid van mijn hunkering. Ik wist niet beter dan dat de zucht naar aandacht – of meer precies: naar complimenten, goedkeuring, bevestiging – nu eenmaal bij mij hoorde. Het was zelfs één van de drijvende krachten achter mijn schrijfwerk; ieder gepubliceerd artikel voelde als een bevredigend shot. Tijdelijk dan, want zoals voor elke drug geldt, heb je op den duur steeds meer nodig voor hetzelfde lekkere gevoel. En net zoals elke verslaafde had ik geen oog voor de schade die de hunkering intussen aanrichtte: deadlinestress en steeds weer die slopende onzekerheid of het ingeleverde stuk wel goed genoeg was.

Zo leefde ik jaren ‘van buiten naar binnen’. Pas als er van buiten voldoende bevestiging kwam, voelde ik me van binnen kortstondig oké, net zoals een alcoholist zich prima voelt zolang er voldoende drank aanwezig is of een cokegebruiker zolang hij zijn grammen binnen handbereik heeft. Kortstondig, want een drugsroes duurt altijd maar kort. Maar dat had ik – net als elke verslaafde – niet door, totdat ik vorig jaar aan de opleiding tot yogadocent begon.

Met behulp van de yogahoudingen leerde ik mijn patronen onderzoeken, de duistere krochten van mijn binnenwereld verkennen en zo ontdekte ik dat de roes van complimenten en goedkeuring niets meer is dan dat: een roes die voorbij gaat. Ik ontdekte dat het ongelooflijk veel rust geeft als je die roes niet langer hoeft na te jagen. Als je de hunkering kunt laten voor wat het is. Inderdaad, net als iedere verslaafde. Ik ontdekte dat het leven niet slechter werd zonder die roes. Integendeel, het werd alleen maar mooier en echter, naarmate ik meer ‘van binnen naar buiten’ ging leven. Yoga hielp me daarbij.

Ik was genezen, dacht ik. Maar met het leren lesgeven kwam het oordeel van de buitenwereld weer om de hoek kijken en bleek hoe hardnekkig deze verslaving is. Dat had ik niet meteen door, ik was gewoon blij met elk compliment en merkte niet hoe dat op slinkse wijze mijn hunkering weer stimuleerde. Normaal gesproken is een compliment natuurlijk ook niet schadelijk, net zoals een glas wijn op zijn tijd geen kwaad kan. Maar voor verslaafden gelden andere regels. Dan verzadigt een glas wijn niet, maar wakkert het slechts de zucht naar meer aan. Precies zo werkt het voor mij: een dosis goedkeuring of bevestiging stelt me niet gerust; ik wil alleen maar méér.

Het succesvol bestrijden van elke verslaving begint met eerlijkheid, met het erkennen van de hunkering: ik ben Dominique en ik ben verslaafd aan goedkeuring en bevestiging. Zo, dat is eruit. Het zal altijd een aandachtspunt blijven (pun intended), maar ik ga weer vol goede moed aan de slag. Ik zou bijna zeggen: geen complimenten meer, alsjeblieft, ik ben een verslaafde-in-herstel. Maar ik weet niet of ik al zover ben…