Yoga, mijn aan- en uitknop

Ik ben nogal bewegelijk. Zowel fysiek als mentaal. Twintig jaar geleden besloot ik fitness- en aerobic instructrice te worden. Ik sportte me toch al een slag in de rondte en bedacht me dat ik dan net zo goed fulltime aan de slag kon. Ik was toch immers dagelijks op de sportschool aanwezig. Ik volgde allerlei cursussen zodat ik alle soorten sportles kon geven. Spinnen, steppen, pumpen, maar ook Body Balance. Dat is een soort yoga, maar dan op 45 toeren. Dat klopte mijns inziens niet. De bewegingen gingen te snel en ik zag dat de mensen die de lessen volgden allerlei fouten maakten door de snelheid waarmee ze uitgevoerd moesten worden. Ik ging me verdiepen in het yogagedeelte van de Body Balance lessen en besloot een opleiding tot yoga-instructeur te gaan volgen. Terugkijkend was dat het moment waarop ik begon met stoppen te rennen en te springen. Ik had mijn aan- en uitknop gevonden.

Druk, druk, druk

Ik zei het al; ik ben best druk en zocht mijn hele leven de drukte op. Ik werkte als freelance sportinstructrice, hielp mijn man met zijn bedrijf, voedde drie kinderen op en startte na het faillissement van het bedrijf van mijn man samen met hem een nieuw bedrijf wat uiteindelijk resulteerde in zes lunchrooms op het hoogtepunt. Of dieptepunt. Het is maar hoe je het bekijkt. Oh ja, ik bleef ook gewoon les geven natuurlijk. Zo kon ik tenminste met overgave zeggen wanneer iemand me vroeg hoe het ging dat ik lekker druk was!

Elk nadeel…

Soms zit het mee en soms zit het tegen. Maar elk ‘nadeel heb ze voordeel’, zeg maar. Na zeven jaar keihard te hebben gewerkt sloten we 2019 af met eindelijk echt mooie cijfers en leek 2020 nog beter te worden. We hadden ondertussen het aantal restaurants terug gebracht van zes tot een behapstukbaardere drie. We leken het lek boven te hebben. Maar toen kwam corona om de hoek kijken, moesten we onze horecazaken dicht doen en kwam alles in een stroomversnelling terecht. We bedienden met onze lunchrooms de zakelijke markt, maar alle kantoren gingen dicht en bleven dicht. We hadden geen schijn van kans en als snel namen we de beslissing dat het een gebed zonder eind zou worden -wat ook bleek te kloppen achteraf gezien-. Zoals altijd gaat alles fout als het eenmaal bergafwaarts gaat. Binnen no-time hadden we niet alleen geen zaken meer, maar ook geen huis en werd ons droomproject in Limburg, een B&B, ons door onze partners door de neus geboord. We hadden de zaken niet goed geregeld en stonden met lege handen. Dat klinkt allemaal nogal heftig en dat was het ook. Maar het was ook de start van een complete reset. Soms moet er aan de noodrem worden getrokken en dat gebeurde ook. Mijn trein kwam nogal abrupt tot stilstand. God zij dank…

Lost And Found

Ik zei “God zij dank” en dat meen ik ook. Wanneer ik naar mezelf kijk in die hectische periode dan kan ik niet anders concluderen dan dat ik mezelf volledig was kwijtgeraakt. Waren we niet ‘een handje geholpen’ door de hele corona-situatie, dan had ik nog steeds op volle snelheid door het leven geraasd. En ik denk dat dat niet goed zou zijn afgelopen… Nu werd ik echter van het ene op het andere moment geforceerd tot een halt geroepen. Wat er dan gebeurt is dat je van de ene op de andere dag zeeën van tijd hebt. Dat kan verkeerd uitpakken, want het risico bestaat dat je ‘in je hoofd gaat zitten’. Vergeet niet dat ik in no-time alles kwijt raakte. Tenminste, dat was de algemene aanname. Vreemd genoeg ervoer ik het als een geschenk. Opeens had ik de mogelijkheid om te doen wat ik echt graag wilde. Ik begreep nu dat ik al jaren aan het rennen was om een zaak met tientallen mensen draaiende te houden, maar dat ik aan het doordraaien was. Toen we als klap op de vuurpijl te horen kregen dat ons droomprojectje in Limburg einde verhaal was kreeg mijn schoonzus diezelfde dag een hersenbloeding en lag ze in coma. De lieverd werkte al acht jaar voor me en dat was de druppel. Ik zei tegen me man dat iedereen het heen en weer kon krijgen, maar dat ik naar Santiago de Compostella ging lopen. Mijn man dacht niet na en zei meteen dat hij mee ging. Dat was de start van een reis waarop ik mezelf weer zou vinden.

Een Lang Verhaal

Het is een lang verhaal en ik zal op deze plek later meer vertellen over het hoe en wat, maar we liepen 1600 kilometer in twee en een halve maand van Narbonne in Zuid Frankrijk naar Santiago de Compostella in Spanje. We liepen vorig jaar ten tijde van de wereldwijde lockdown dwars door de Pyreneeën en we kwamen dagenlang niemand tegen. Ik kan je vertellen dat wandelen door de natuur misschien wel het meest meditatieve is wat je kunt doen. Urenlang liep ik zonder een woord te praten en met elke stap liet ik meer los en kwam ik dichterbij mezelf. Dat proces is tot op de dag van vandaag gaande. Het mooie is dat we in Spanje zijn blijven hangen en we als ‘oppassers’ in een kapitale villa zijn beland. Ik beging de dag aan met een meditatie gevolgd door een duik in zee en een yogasessie. Mijn man doet mee, en is helemaal om. Hij vindt het heerlijk! En ik ook. Ik heb wanneer de zonnegroet doe namelijk mijn aan- en uitknop weer gevonden. Dat daarvoor eerst wel het één en ander moest gebeuren maakt het alleen maar mooier.