Ongemak

Het is dom, ik weet het. Maar ik was even vergeten dat het niet verstandig is om op Twitter – ook wel het afvoerputje van de menselijke beschaving genoemd – rond te neuzen terwijl ik me nog zo had voorgenomen om er een mooie dag van te maken. Ik belandde op Twitter omdat ik in een online artikel iets had gelezen over ene ‘Mies’, die op Twitter zou hebben geroeptoeterd dat ze ‘helemaal klaar was met al die terminale mensen die de publiciteit opzoeken’. Vooral Bibian Mentel, die ‘kon ze op gegeven moment gewoon niet meer zien’.

Mies’ Twitteraccount meldt dat Mies ‘schrijft voor geld’, waarbij ze  – aan haar uitlatingen te zien – vermoedelijk op geld uit Telegraafkringen doelt (hoe botter de bijl, hoe beter). Mies bleek inderdaad te kennen te hebben gegeven dat ze het helemaal had gehad met die ‘emoporno’, zoals bijvoorbeeld de deelname van Jan Rot aan De Slimste Mens. ‘Volgende week de doorligwonden van Jan Rot’, tweette ze quasi-komisch. Toch moet Mies enkele hersencellen bezitten, want ze had wel een vermoeden dat je zoiets ‘eigenlijk niet mag zeggen’.

Maar wat me eigenlijk nog meer verbaasde, was de bijval die Mies op Twitter kreeg. Tientallen mensen beaamden ook genoeg te hebben van (terminaal) zieken in de openbaarheid: ‘Houd dat lekker binnenskamers!’. Ofwel: bezoedel onze illusie van een maakbare wereld niet met de rauwe werkelijkheid, aub. Tot zover de verkorte cursus ‘Hoe houd je taboes in stand?, of ‘Hoe schrap je (terminaal) zieken alvast uit het leven?’.

Natuurlijk is het niet altijd fijn, aangenaam of prettig om geconfronteerd te worden met de eindigheid van iemands gezondheid. Dat veroorzaakt gevoelens van ongemak; het zou jou immers ook kunnen overkomen. En omdat je zelf zo negatief tegenover dergelijk ongemak staat, is dat een des te dreigender vooruitzicht. Want dan gaan mensen dus ook tegen jou roepen dat je je shit vooral voor jezelf moet houden. De makkelijkste manier om dit ongemak weg te toveren? Heel hard en stoer roepen dat (terminaal) zieken hun ellende lekker achter de voordeur moeten verstoppen.

Er is ook een andere manier. Ik weet niet of Mies daarvoor zou openstaan – op grond van haar tweets gok ik van niet - , maar met behulp van yoga kun je deze ongemakkelijke gevoelens en gedachten eens nader onderzoeken. Wat maakt dat je beschaamd je hoofd wegdraait als iemand met de ziekte van Parkinson zijn eigen jas niet kan dichtritsen? Waarom zap je liever weg dan iemand in de laatste maanden van zijn leven te zien meedoen aan een televisiequiz? Hele lastige vragen, ik weet het. Maar net als met lastige yogahoudingen zijn dit wel precies de momenten dat er echt iets te leren valt.

Daarmee wil ik niet zeggen dat we ons continu moeten onderdompelen in het leed van anderen. Ik wil alleen zeggen dat het wegwensen van dit leed, of in ieder geval baldadig tweeten dat al die sentimentele terminaal zieken hun leven maar stilletjes en geruisloos moeten uitzitten, een erg eenzijdig beeld geeft van het leven. Ongemak hoort daar net zo goed bij, ook al is het niet leuk. Omdat ik niet weet of Mies hier een boodschap aan heeft, is hier nog een les die ik dankzij yoga heb geleerd: van mensen als Mies hoef ik me gelukkig niets aan te trekken.