Offline in de bossen: koud kunstje (als je je telefoon in een kluis stopt)

Ik was offline. Voor bijna 14 dagen was ik volledig van de digitale aardbodem verdwenen. Nu zou ik je kunnen vertellen hoe easypeasy het was. Dat mijn telefoon onder in mijn rugzak zat te verstoffen en dat ik volledig op kon gaan in de natuur. Maar de waarheid is net even anders.

Net zoals iedereen vind ik het ook lastig om volledig offline te zijn of op z’n minst niet de hele dag met een scrollende duim op mijn telefoon te zitten. Een paar weken geleden toen ik in Polen was met mijn man en de camper gingen we een hike doen van 7 dagen. Ik gooide Instagram van mijn telefoon en besloot alleen nog maar online te komen aan het einde van de dag. Ik wilde niets missen van de mooie wandeling en geen externe prikkels krijgen. Uiteindelijk zat ik elke avond tóch heel even op Instagram via de browser van mijn telefoon. Ik kon toch niet helemaal zonder.

En toch is het mij nu wél gelukt. Ik ben ruim 12 dagen volledig offline geweest. Geen Whatsapp en geen Instagram. Voordat je begint te klappen moet ik je er wel bij vertellen dat ik mijn telefoon heb moeten inleveren. Net voordat ik de natuur in ging voor 14 dagen. Waarom ik dat precies deed, hoop ik je later te vertellen. Maar het effect ervan was groots.

Lang leve de browers

Want blijkbaar moest mijn telefoon niet ineens de buurt zijn om toch écht offline te zijn. Sterker nog; het was niet eens een optie om mijn telefoon te openen. Een groot verschil dus met die hike in Polen. Ik vond het interessant, want ik werd zo meegesleurd in de offline wereld dat ik zelfs ’s avonds in mijn tentje niet dacht: nu zou ik wel eventjes doelloos op Instagram scrollen.

Ik heb op een moment 15 minuten naar een vlinder gekeken die op mijn arm zat en daar met een mini-stofzuigertje allemaal lekkers aan het opslurpen was. Ik heb 4 uur in de bosjes op een bedje van takken en bladeren gelegen en gerust. Ik heb heel veel kilometers gelopen zonder te denken: hier moet ik een foto van hebben. Alsof de mobiele telefoon nooit had bestaan.

Maar zoals altijd met een vakantie ga je op den duur de dagen tellen. Toen ik nog 3 dagen in het wild was begon ik na te denken over hoe het zou zijn als ik mijn telefoon aan zou zetten. Wie heeft mij tóch een appje gestuurd, ondanks dat hij of zij wist dat ik het toch niet zou lezen. Ik had tenslotte iedereen laten weten dat ik echt heus heel erg offline zou zijn. Welke berichtjes in de groep-apps heb ik gemist? Waren er mensen nog jarig geweest? Hoe gaat het op Instagram? Langzaam ontwaakte ik weer in de online wereld. Zelfs zonder telefoon.

En daar is het beloningssysteem weer

Want eenmaal terug op mijn hotelkamer ging de mobiele telefoon aan. Even was er een spannend moment, allemaal berichtjes die binnenkwamen. De familie-apps ontplofte en het was één grote virtuele gezelligheid. Ik werd direct gebeld en zag dat ik een leuk aantal nieuwe volgers erbij had gekregen. Even werd mijn beloningssysteem getriggerd. En toen vervloog dat gevoel weer. Ik was weer terug in het echte leven.

Offline zijn – écht offline zijn – is een groot goed. Het is zo ongelooflijk moeilijk om niet constant jezelf te verliezen in de digitale wereld. Deze wereld is er altijd en kan jou altijd precies dat geven waar je behoefte aan hebt. Er is altijd een kattenfilmpje dat je nog niet hebt gezien. En je kunt eindeloos scrollen. Er komt nooit een melding: ‘je bent volledig op de hoogte van alles op het internet’. Helaas…

Ergens had ik gehoopt dat ik je hier een mooie levensles had kunnen geven. Iets dat mij was bijgebleven van de tijd in de bossen. Behalve dat tijd in de bossen doorbrengen altijd een goed idee is en dat je dus beter je telefoon in een kluis op je hotelkamer kan laten. Maar los daarvan: hoe kan ik dit in het dagelijkse leven beter volhouden? Mijn telefoon zo ver weg neerleggen dat ik er niet steeds bij kan? Een kluis aanschaffen waarvan alleen mijn partner de code weet? Of moet ik het meer bij mezelf zoeken?

Neem de tijd om offline te zijn

Want eenmaal terug in Nederland verlies ik mezelf weer te veel in dat irritante rechthoekige kastje dat een soort verlenging van mijn hand lijkt te zijn. En ik weet dat met mij heel veel mensen daar ook moeite mee hebben. Je kan nog zoveel apps downloaden die jou gaan helpen om minder erop te zitten. Uiteindelijk is denk ik mijn conclusie: bewustwording. Ben jij je ervan bewust hoeveel uren je erop zit? Hoe moeilijk het voor je is om ‘m niét erbij te pakken. Om voor je uit te blijven kijken en een beetje te mijmeren. Kijk hoe de zon ondergaat?

Ik denk terug aan die mooie vlinder. Aan de tijd dat ik zag dat ze met haar roltong op mijn arm zat. Het was alleen ik en de vlinder. Dit mooie moment heb ik niet vastgelegd om met de online wereld te delen. Ik kan de schuld wel bij de online wereld leggen. Maar ben ik niet degene die uiteindelijk bepaalt?

Komende 2 weken ga ik proberen om fysiek minder met mijn mobiele telefoon bezig te zijn. In de volgende blog hoop ik je met meer functionele tips te motiveren om ook meer offline te zijn! Wil je mijn avonturen volgen? Dat kan via de @deonlineyogajuf