Niet-druk zijn kun je oefenen

Ik had me er zo op verheugd. Na maanden – zeg maar gerust jaren – van ploegen en ploeteren terwijl de bizarre wendingen van het leven ons gezin van links naar rechts en weer terug smeten, besloot ik dit voorjaar om mezelf een sabbatical te geven. Minstens zes maanden lang geen deadlines, geen interviews, geen research, maar tijd voor alles waar ik al lang niet aan toe was gekomen.

Een paar uur met een goed boek op de bank bijvoorbeeld, Netflix-bingen, uitgebreide wandelingen met de hond. Alles mocht, niets moest. Bovendien, geen onbelangrijke reden, zou dit mij de tijd en rust geven om eens stil te staan bij de impact van de diagnose Parkinson. Om daar niet langer voor weg te rennen, om me te bezinnen op de toekomst en hoe ik die samen met Mrs P. wil gaan invullen.

Ik keek er dus echt naar uit, en telde de werkdagen af. Wat zou het heerlijk worden! Tot mijn eerste vrije weken aanbraken; de boeken waarmee ik op de bank had willen zitten, bleven onaangeroerd. Netflixen was al helemaal niet aan de orde. Nu ik niets hoefde, ontdekte ik pas hoezeer ik gewend was om altijd bezig te zijn. Hoe normaal het was geworden om op de vraag ‘hoe gaat het?’ steevast te antwoorden met ‘Druk!’. Hoeveel gemakkelijker het eigenlijk is om geleefd te worden door de waan en de deadlines van de dag, voortgestuwd te worden door alles wat nog af moet dan zelf je tijd te kunnen indelen.

Niks doen en niks hoeven blijkt ongelooflijk lastig, en ik ben daarin niet de enige. Onze ‘monkey mind’ is gewend van bezigheid naar bezigheid te slingeren, blijkt steeds weer uit onderzoeken. In één experiment moesten proefpersonen een kwartier zonder afleiding in een afgesloten ruimte blijven. In die ruimte bevond zich ook een knop, die - als er op werd gedrukt – een pijnprikkel veroorzaakte. Een aanzienlijke hoeveelheid proefpersonen deed zichzelf liever pijn door op de knop te drukken dan een kwartier lang niets te doen!

Het ligt dus niet helemaal aan mij dat ik het ingewikkeld vind; alleen zijn met je gedachten kan best beangstigend zijn. En toch ben ik ervan overtuigd dat het tegelijkertijd heel veel kan opleveren om eens wat minder te dóen en meer te zíjn, hoe ongemakkelijk dat ook voelt. Als je het aandurft om de waan van de dag achter je te laten, ontdek je pas wat je allemaal tegenkomt aan angsten en verlangens.

Yoga is daarbij het perfecte hulpmiddel. Ik geef toe: ook tijdens de hond of de tang kunnen spontaan boodschappenlijstjes op poppen, maar hoe vaker ik oefen, hoe beter het mij lukt om die lijstjes weer te laten gaan. Wat een overweldigend gevoel van rust en ruimte geeft dat! Het mooie is: als ik het kan, kan iedereen het. Heb je net als ik moeite hebt met niets doen? Zeg dan gewoon tegen jezelf: ‘Ik ben niet aan het niksen, ik ben heel hard aan het oefenen in niet-druk zijn.’ Ben je toch nog nuttig bezig…