Yogajuf met parkinson: mijn ongemakkelijke lessen

Ik zit nauwelijks op mijn matje in de woonkamer als ik iets zachts tegen mijn handen voel. Met een zucht doe ik mijn ogen, die ik net heel zen gesloten had, weer open. Twee glanzende bruine oogjes in een ondeugend koppie kijken me verwachtingsvol aan, terwijl een knuffel-Teigetje waarvan de oren opgegeten zijn enigszins dwingend in mijn handen wordt geduwd. Even dreigt irritatie – ik had me verheugd op een half uur tijd voor mezelf en mijn yoga – maar dan zie ik het grappige van de situatie in. 

Op de één of andere manier is het uitrollen van mijn yogamatje voor onze hond Maxie, een kooikerhondje van twee jaar oud, het signaal om samen te spelen. Mijn plannen, daar heeft zij niets mee te maken. Gespeeld moet er! En hoewel dat soms vervelend is, is het tegelijkertijd het leven in een notendop. Want hoe vaak gebeurt het niet dat je a plant, maar dat b gebeurt? Mijn eigen leven is daar een goed voorbeeld van. Vier jaar geleden bijvoorbeeld, toen mijn broertje overleed aan darmkanker, net geen 35 geworden. In plaats van ooit tante te worden van zijn kinderen (mijn plan) bleef ik zonder broertje achter (de realiteit). Of twee jaar geleden, toen ik behoorlijk onverwachts de diagnose ‘ziekte van Parkinson’ kreeg. 

Na anderhalf jaar doen alsof er niets was veranderd – ofwel stug vasthouden aan plan a, en realiteit b negeren – moest ik een half jaar geleden onder ogen zien dat álles was veranderd. Strakke deadlines, volle werkweken, een altijd uitpuilende agenda; het ging allemaal niet meer. Ik gaf mezelf een sabbatical van zes maanden voor een antwoord op de vraag: hoe wil ik het volgende deel van mijn leven inrichten? De eerste maanden waren vooral onwennig, met al die vrije tijd. Ik was zó gewend om door te hollen, dat ik me schuldig voelde als ik met een boek op de bank zat. Maar langzaam veranderde er iets, mede dankzij mijn wekelijkse yogalessen. Ik zag in dat mijn situatie een prachtige gelegenheid is om alle geleerde yogalessen van de afgelopen jaren (er is geen goed en geen fout, alles mag er zijn, je bent goed zoals je bent) nu echt in de praktijk te brengen. Dat lukt met vallen en opstaan. 

Maar op de momenten dat ik mijn nieuwe situatie echt kan accepteren, ontstaat er ruimte. Ruimte voor mijzelf, ruimte voor wat ík belangrijk vind en voor wat ík graag wil. En zo komt het dat ik morgen begin aan een opleiding tot yogadocent. Iets wat ik al langer wilde, maar wat nooit uitkwam, niet in mijn plannen paste en wat ik mezelf eigenlijk niet gunde. Tot Mrs P, zo noem ik mijn parkinson, dus in mijn leven verscheen. Ik verheug me enorm op de opleiding en het bewijst voor mij maar weer: pin je niet teveel vast op plannen, want in de grillen van de dagelijkse realiteit gebeuren misschien wel veel mooiere dingen. Ik houd jullie graag op de hoogte van de reis die Mrs P en ik samen maken. Maar nu moet ik spelen!