Mijn yogahouding voor sombere momenten: De Struisvogel

“Hoe is dat nou?”, vraagt de fotograaf met oprechte belangstelling, terwijl hij zijn camera in gereedheid brengt. We staan bij een mooi plekje aan het water dat als decor moet dienen voor de foto’s die hij gaat maken. Het artikel dat ik onlangs voor het magazine van de krant schreef, gaat namelijk over mijzelf, en daarom wil de redactie er graag een foto van mij bij. “Hoe is het om te weten dat je niet meer beter wordt? Hoe ga je om met zo’n mindfuck?”

Het is een goede vraag, en hoewel hij niet de eerste is die hem stelt, ben ik verrast door zijn open nieuwsgierigheid. Als het over mijn diagnose parkinson gaat, zeggen mensen vaak dingen als ‘heftig’, of ‘wat moet dat zwaar zijn’. Meestal antwoord ik dan iets als ‘tja..’. Soms mompel ik iets relativerends, anders wordt het gesprek meteen zo zwaar en somber: ‘Ach, het valt wel mee.’

Maar de fotograaf heeft natuurlijk gelijk: het is een behoorlijke mindfuck om te weten dat je niet meer beter wordt, en dat het bovendien nog veel slechter gaat worden. Normaal gesproken is ziek zijn een kwestie van doorbijten, uitzitten, desnoods enkele zware behandelingen. Daarna knap je op en lacht het leven je weer toe. Die vlieger gaat hier niet op. Doorbijten en vechten heeft geen enkele zin, deze mindfuck vraagt een subtielere aanpak.

Dat wil niet zeggen dat mijn leven tegenwoordig in somberheid is gedompeld. Integendeel, zou ik bijna zeggen. Mrs P dwingt me om er op een hele nieuwe manier naar te kijken. Om de dingen die voorheen vanzelfsprekend waren, niet langer zomaar voor lief te nemen. Dat ik nog kan lopen met mijn hondje is namelijk niet vanzelfsprekend. Dat ik nog kan autorijden is niet vanzelfsprekend. Een mede-parki verwoordt het zo: “Door de ziekte is mijn glas van half leeg naar half vol gegaan. Vroeger was het normaal dat alles goed ging, waardoor tegenslagen extra opvielen. Nu voorspoed niet langer vanzelfsprekend is, waardeer ik de mooie momenten alleen maar meer.”

Het lijkt een bizarre tegenstelling: doordat de vooruitzichten op lange termijn beroerd zijn, ervaar ik het leven op de korte termijn alleen maar intenser. Soms is het moeilijk om dat uit te leggen aan iemand die ‘gewoon’ gezond is, maar de fotograaf lijkt het te begrijpen. “Stom eigenlijk dat er eerst een ziekte nodig is om je te realiseren hoe waardevol het leven is,” peinst hij. “Uiteindelijk geldt dat voor iedereen natuurlijk.”

In het nu leven; dat is, hoe cliché het ook klinkt, de kunst. Natuurlijk slaat soms de angst toe, of ben ik verdrietig omdat ik niet weet of ik later spelletjes zal kunnen doen met mijn kleinkinderen. Die gevoelens mogen er ook zijn. Maar als ik daar even geen zin in heb, doe ik de volgende yogahouding: kruip zo comfortabel mogelijk op de bank, dek jezelf toe met een zacht dekentje en neem in je linkerhand een kop thee, in je rechterhand een stuk chocola. Houd deze houding vast tot de chocola op is. Hoe deze houding heet? De Struisvogel.