Verandering

Stomverbaasd was ik, toen ik hoorde dat de docente waar ik op dat moment zwangerschapsyoga volgde, last had van stress. Stress? Een yogadocente? In verwachting van de jongste – die inmiddels bijna 25 is, dus zo lang is dit voorval geleden - was het mijn eerste kennismaking met yoga en veel meer nog dan nu was dat destijds een tamelijk exotisch gebeuren, omgeven met mysterie en geheimzinnigheid. Wat ik me precies bij yoga moest voorstellen wist ik eerlijk gezegd ook niet, ik had alleen geen zin om weer zo’n suffe pufcursus te doen.

Dus meldde ik me op een dinsdagavond op het opgegeven adres. Het bleek een doodgewoon rijtjeshuis in een doodgewone woonwijkstraat te zijn, nog zoiets waar ik van stond te kijken. Mensen die aan yoga deden, woonden die niet altijd in idyllische boerderijtjes, vervallen landhuizen of anders misschien in zoiets bijzonders als een tent of een pipowagen? Liefst boven op een berg? Waar ze de hele dag gelukzalig voor zich uit zaten te staren?

Het is wel duidelijk dat ik geen enkel idee had wat yoga eigenlijk inhield. Net als nog steeds veel mensen was ook ik in de veronderstelling dat, als je eenmaal goed was in yoga, je nooit meer ongelukkig zou zijn. Of verdrietig, of bang. Yoga zou op de één of andere magische manier alle problemen in je leven laten verdwijnen en alle tegenslagen oplossen. Eigenlijk zou je hele leven veranderen. Als je maar hard genoeg yoga deed. En dan zou je dus ook vanzelf op een bijzondere plek wonen.

Dat viel tegen. Tijdens het wekelijkse uurtje zwangerschapsyoga op de zolder van het rijtjeshuis voelde ik wel degelijk ontspanning en rust, maar zodra ik weer thuis was, bleek iedere week opnieuw dat er niets was veranderd. De oudste – toen ruim een jaar – sliep nog steeds slecht, dus wij ook. Het was nog steeds lastig om ’s avonds laat een parkeerplek te vinden in de straat. En ik kon nog steeds een beetje nerveus worden als ik aan de naderende bevalling en kraamtijd dacht.

Hetzelfde gevoel van teleurstelling had ik een paar jaar later, toen ik aan het mediteren sloeg. Als het me met veel moeite was gelukt om tussen alle gezinshectiek door tien minuten stil te zitten – op zich al een hele opgave – bleek keer op keer weer dat de magische veranderingen die ik hoopvol had verwacht, uitbleven. Na het mediteren maakten mijn kinderen nog steeds ruzie met elkaar, moest ik nog steeds deadlines zien te halen en pieste de kat nog steeds in huis, tegen de fotoboeken aan.

Nu weet ik dat ik een klassieke denkfout maakte. Ik verwachtte dat yoga en meditatie mijn omstandigheden zouden veranderen. Natuurlijk is dat niet zo. Het enige wat yoga en meditatie kunnen doen is je leren om anders naar die omstandigheden te kijken. En de paradox is: daardoor verandert alles.

Yoga verandert niets aan het feit dat ik de diagnose ‘ziekte van Parkinson’ heb. Maar yoga helpt me wel om de angstige, sombere, boze of verdrietige momenten hierover gewoon te laten komen en weer gaan. Ik probeer ze niet langer krampachtig te bezweren of weg te relativeren, en juist daardoor spelen dergelijke momenten geen hoofdrol in mijn leven. Dankzij yoga probeer ik niet langer aan verwachtingen te voldoen. In plaats daarvan voel ik me nu veilig bij mezelf, ook als de omstandigheden tegen zitten. En daardoor voelt alles anders, ook al is er niets veranderd.