Achtbaan.

Wat een rare dag was het vandaag. Ik werd wakker met een onzeker bubbeltje in mijn buik. Mijn rechteroog was alvast rood door een gesprongen adertje, zodat het leek of ik alvast huilde al aan één kant. Kijkend naar het journaal, tijdens de Amerikaanse verkiezingen, werd de bubbel in de buik eerder een voetbal. Snel aan het werk dan maar. Hoe moesten we yoga opvatten? Net als twee weken geleden als individuele sport die in een zaal met meerdere mensen naast elkaar mag? Of toch een groepsles? Mijn buikgevoel wist dat het een groepsles is, maar het was wel fijn dat yoga de laatste weken als een individuele sport werd gezien.

De yogadocenten vereniging wist te melden dat yoga als groepsles wordt gezien en berichtte de achterban dat we dus met max. 2 mensen live mogen werken. Ik ademde eens diep en het bal-in-de-buik gevoel verdween. Het hoofd en actie nam het over en daarmee de controle. Oké, dan is het nu zo. Werk aan de winkel. Met pijn in het hart, dat wel. Een weekend op Vlieland annuleren, nieuwe voorstellen voor diegenen die voor de 2e keer hun weekend zagen wegvliegen, een nieuwsbrief eruit, docenten informeren, zoom-lessen klaarzetten, yogagroepjes mailen, telefoontjes beantwoorden.

En dan toch weer een bericht op facebook van de branchevereniging voor yogascholen. Yoga wordt gezien als individuele sportbeoefening, dus dat is toch niet anders dan op 14 oktober?
Het pijnlijke gevoel in de buik is er weer en een ontploffend hoofd. Hellup! Nee, wat nu, was ik te snel met alle acties? Ik besluit tot een wandeling in het bos.
Een paar uur later. Bericht van branchevereniging: Yogalessen worden nu toch echt als groepslessen gezien. Ik slaak een diepe zucht van een raar een soort opluchting. Uit de achtbaan van vandaag naar rustig doorlopen op de ingeslagen weg. 2 weken online lessen.  Meer hoopvol zie ik de berichten over de Amerikaanse verkiezingen voorbijkomen deze avond.  Zal de democratie zegevieren? Dan een fijne yogales met 5 mensen online en nog 1 yogi in de zaal. Ontspannen en hoopvol ga ik slapen met wat rust in hoofd en buik.

Evelien van Straaten