Mijn ultieme doel? Als yogajuf laten zien dat imperfectie (zoals mijn parkinson) bij het leven hoort

Bij het wakker worden trekt een stevige pijnscheut door mijn linkerschouder. Ik weet meteen waar dat door komt. Niet door Mrs P. – mijn parkinson – maar door mijn yogasessie van gisterochtend. Ik heb me toch weer teveel uitgesloofd zonder goed naar mijn lijf te luisteren. Dat is een hardnekkig trekje, dat ik meekreeg vanaf mijn geboorte: ik wil alles wat ik doe graag goed doen. Niet gewoon goed, maar Heel Erg Goed, waarmee ik het mezelf nogal eens lastig maak. 

De bron van dit perfectionistische gedrag? Ik vermoed mijn vader. Een klein voorbeeld. Als hij in zijn agenda iets verkeerd heeft opgeschreven, streept hij dat niet gewoon door, zoals andere mensen. Nee, hij knipt een stukje wit papier ter grootte van de ‘mislukte’ pagina (dat natuurlijk wel dezelfde tint wit moet zijn als de agendablaadjes) en plakt dat erover heen. Vervolgens trekt hij – met lineaal - minutieus nieuwe lijntjes, zodat de ‘fout’ onzichtbaar wordt… Overigens is mijn moeder ook niet echt laks te noemen, dus genetisch is één en ander goed verklaarbaar.

Deze eigenschap stelt me steeds weer voor nieuwe uitdagingen. Zo gaan twee kleine jongetjes en perfectionisme niet goed samen, ontdekte ik toen ik kinderen kreeg. Kleine jongetjes blijken namelijk per definitie andere plannen te hebben dan jij. En ook een hond staat garant voor alledaagse situaties waarbij perfectionisme niet handig is. Neem alleen al de hoeveelheid haren die ze dagelijks rondstrooit. Natuurlijk zou ik drie keer per dag het huis kunnen stofzuigen. Ik heb echter inmiddels geaccepteerd dat een zekere mate van harigheid deel uitmaakt van ons leven-met-hond. 

De meest recente uitdaging: mijn leven met Mrs P. Met de ziekte van Parkinson is het vooruitzicht immers dat veel dingen alleen maar mínder goed zullen gaan in de loop van de tijd. Ik merk het bijvoorbeeld al wanneer ik roer in een wok vol groenten, wat tegenwoordig enigszins ongecontroleerd gebeurt, waardoor de groenten soms in het rond vliegen. En dan is de ziekte bij mij nog maar mild; er zullen de komende jaren wel gekkere dingen gebeuren. 

Van zo’n vooruitzicht kun je behoorlijk bang en somber worden – en dat gebeurt ook wel – maar dankzij yoga leer ik steeds beter omgaan met ongemak en imperfectie, en ook hoe ik daarbij vriendelijker kan zijn voor mezelf. De yama’s en niyama’s helpen me daarbij. Want het is natuurlijk niet echt ‘ahimsa’ (leven zonder jezelf of anderen schade toe te brengen, zowel in gedachten als met woorden of daden) om mezelf de hele dag streng toe te spreken over alles wat er eigenlijk beter zou moeten. En ook ‘samtosha’ (tevredenheid) wordt lastig haalbaar wanneer je altijd gefocust bent op wat er niet goed is. 

Ongemak en imperfectie leren omarmen, daar werk ik elke dag hard aan (want ook dat wil ik weer Erg Goed doen natuurlijk). Mijn ultieme doel? Als yogajuf laten zien dat imperfectie (zoals mijn parkinson) bij het leven hoort. Dat dat je niet hoeft te belemmeren om te genieten van yoga. En dat pijnlijke yogablessures meestal je eigen schuld zijn; moet je maar niet zo hard je best doen!