De hogepriesteres met de BlackBerry

Bali, 23 mei 2012

Met een vriendin kijk ik uit over het prachtige landschap van Bali als mijn mobiele telefoon een sms-je laat zien. ‘You are most welcome to visit my place in Bangli. Please, remember to bring some extra clothing,’ schrijft ze vriendelijk.
Het is het bericht van Ida Resi Alit, de jongste hogepriesteres ter wereld. Sterker nog, een hogepriesteres met een BlackBerry. We zijn welkom voor een ceremoniële water zegening. Er is me verteld dat ze uit de dood herrezen is. Ik wil haar graag ontmoeten.

De volgende avond vraagt Ida Resi Alit om samen met haar in lotushouding te mediteren.
Ze sluit haar ogen en wij volgen haar voorbeeld. Na tien minuten kraken mijn knieën, drukken mijn enkels pijnlijk op de hardhouten vloer en begint alles in mijn lijf om aandacht te zeuren. Stiekem kijk ik tussen mijn wimpers naar dit wonder dat uit de dood herrezen is.
Ze glimlacht!
Betrapt sluit ik mijn ogen weer. Als ze na een half uur opstaat volgen wij haar gedwee naar het altaar. Ze neemt hoog boven ons plaats en vraagt een van ons naar voren te komen.
Met mijn handpalmen op borsthoogte gesloten sta ik met opgeheven hoofd voor haar.

Voor ik het weet druppelt er ijskoud water over mij heen terwijl Ida Resi Alit oude teksten murmelt. ‘Wash your hands’, beveelt ze en verwoed wast ik mijn handen.
‘Wash your hair,’ hoor ik haar zeggen en de volgende kom water wordt over mijn hoofd geleegd.
‘Stamp your feet.’ Als een militair stamp ik op de eeuwenoude, stenen vloer.
De hogepriesteres schenkt water over mij heen alsof ze thee inschenkt. Er lijkt geen eind aan te komen. Ik druip en ril tot het water eindelijk op is en ik gezegend, nat en klappertandend naast mijn vriendin ga zitten.

We hebben weer ons warm aangekleed en drinken thee als zusters. Resi vertelt zonder reserve haar vreemde levensverhaal. Het gebeurde tijdens een van de terugkerende ceremonieën in deze tempel, hoog in de bergen van het vulkaaneiland Bali. Na een zware, vijf uur durende meditatie stierf ze aan een hartstilstand. Ze was pas twintig jaar. Iedereen raakte in paniek toen na drie uur plotseling haar hart begon te kloppen.
Ze leek in trance en sprak onverstaanbare teksten. De priester herkende de oude taal als Sanskriet. Toen zij haar ogen opensloeg vroeg zij hem haar in te wijden tot priesteres.
Onmogelijk, zei hij. Daar had hij toestemming voor nodig. En was zij wel tegen deze zware taak opgewassen? Hij stuurde haar terug naar haar huis en familie. Ze moest eerst op krachten komen en pas na 21 dagen wilde hij haar terug zien. Samen met de hogepriester van Bali zouden zij hun oordeel vellen.

Eerst moest zij de test doorstaan. Hierin zou zij levensvragen moeten beantwoorden, maar zij moest zich vooral goed beseffen dat haar leven als jonge vrouw dan zo goed als voorbij was. Ze zou ten diensten van de hele gemeenschap komen te staan. Ze zou moeilijke vraagstukken moeten oplossen. Ze zou nooit met een man, behalve haar broer, samen mogen zijn. En, het ergste, ze zou geen gezin mogen stichten. Haar leven zou compleet veranderen.
Ze glimlacht naar ons. Haar BlackBerry steekt ze in haar strakke tailleband. Ze heeft het als haar taak opgenomen om de Priesteres van het Hart te zijn.
Ze kijkt me aan: ‘Jouw moeder is nog maar kort geleden overleden. Ik heb voor jou een lijntje naar haar, naar het universum geopend.’

Ze was er niet meer. Overleden binnen een week nadat we het slechte nieuws hadden gekregen. Acute longkanker. De agressieve en snelle versie. Ze leed ondraaglijke pijn. Morfine bracht uitkomst, morfine bracht rust en stilte, morfine bracht een zachte dood.
Haar wens om eerder te sterven dan papa was uitgekomen. Ze overleed in het ziekenhuis, haar grote liefde hield in zijn slaap haar hand vast, haar kind stond erbij en keek huilend toe.
‘Mama, mama,’ huilde ik. Ik wist dat als ik haar kwijt was ik nooit meer kind zou kunnen zijn.

De dag van haar begrafenis zou een lange dag worden. Ik lag onrustig te wachten op de slaap die maar niet kwam. Het was warm en ik rook een sterke nicotinelucht die me uit mijn slaap hield. Ik opende het raam en ademde diep de frisse lucht in. Ik zuchtte en ging weer liggen. Na een tijdje hield ik het niet meer uit en opende mijn slaapkamerdeur om een glas water te halen, me stilletjes afvragend of het mijn kettingrokende moeder was.
Ik ging weer liggen en draaide me nog eens om. Toen ik me er bewust werd dat ik langzaam in slaap zonk, bedacht ik dat tussen waken en slapen de geest het meest ontvankelijk is. Zonder er echt in te geloven, vroeg ik in gedachten aan mijn moeder of zij zich aan mij wilde manifesteren.
Ineens bevond ik mij in een klein huisje en iemand gebaarde mij om dichterbij te komen. Ik werd naar een helder licht achter een raam gezogen en hoorde mijn moeder achter glas dwarsfluit spelen, zo helder en lieflijk. Ze was weer jong en droeg een lange, spierwitte jurk die licht uitstraalde. Glimlachend speelde ze de meest wonderbaarlijke en lichtvoetige fluittonen. Er kwamen bekenden voorbij, zwevend, lachend, dansend op de muziek.
Snakkend naar adem schrok ik rechtop in bed en keek verwilderd om me heen. De volgende dag leek de droom net zo echt als een herinnering. Het leek me ongepast om het met mijn naasten te delen.

Een paar weken later vloog ik met een vriendin naar Bali. De reis was al geboekt en bedoeld om deze heftige periode af te sluiten.
We settelde ons de eerste week midden in de rimboe, vlakbij het spirituele plaatsje Ubud. Het was ochtend, en om ons heen niks anders dan het gekwetter van tropische vogels in de vallei in de diepte.
Het moment was daar gekomen om mijn verhaal te delen. Mijn blik was in de verte gericht terwijl ik sprak. Langzaam ademde mijn vriendin uit toen ik klaar was. Ineens leek het alsof ik achter me de tonen van een dwarsfluit hoorde. De haartjes op mijn arm stonden rechtop en we keken tegelijkertijd achterom. Er was niets te zien in de wildernis.
‘Hoorde jij dat ook?’ vroeg ik.
‘Die dwarsfluit?’ vroeg zij.

Nu is het zes jaar later en reist Ida Resi Alit de hele wereld over om mensen te zegenen en te helpen, en ik hoop dat ze iedereen net zo kan helpen als mij.

Op 6 en 7 oktober vindt alweer de derde editie van de Inner Peace Conference in Amsterdam plaats. Een internationale conferentie van formaat dat geheel in het teken staat van het vinden van innerlijke rust. 's Werelds grootste leraren komen samen voor bewustzijnsontwikkeling. Zo ook Ida Resi Alit!