Een yoga-verdiepingsreis door de Sahara: Sandra vertelt haar bijzondere verhaal

Sandra Rottenberg deed vorig jaar mee aan een yoga-verdiepingsreis door de Sahara. Het dagenlang zwijgend lopen in een eindeloos wonderschoon duinlandschap, van zand, kiezels en wind, gaf haar een nieuwe kijk op bewegen.

Door: Sandra Rottenberg 

Het enige geluid: onze voetstappen en de wind. De wind zoals je die op kan roepen met een ouderwetse windmachine voor in een hoorspel: wwwwvvvvvv, zonder te gieren.

We stappen zwijgend voort in het kielzog van onze gidsen met hun lastdieren, dromedarissen die in grote manden aan weerszijden van hun bult onze bagage, tenten, matrassen, proviand en water torsen. Zachtjes landen ze op de kussentjes onder hun poten in een trage swing, twee rechts, twee links. De dieren bepalen het tempo, wij mensen moeten behoorlijk doorstappen om hen bij te houden.

Nomaden

We lopen in volle concentratie, want we leren dat lopen veel beter kan dan we tot nu toe deden. Bij het stappen de voet recht vooruit, laten landen op de hiel, afrollen naar de bal, tenen spreiden voor de afzet. Het komt er op neer dat we een nieuwe balans moeten vinden in het lopen en dat vergt grote concentratie. We lopen in stilte, veertien vrouwen uit Nederland, begeleid en verzorgd door een vijftal mannen in kaftans met tulbanden op. Berbers uit het Zuid-Marokkaanse M’Hamid onder leiding van onze belezen en kosmopolitische gids Mouloud Tazint, die zes talen spreekt waaronder Nederlands. Als klein kind trok hij nog met zijn ouders als nomaden door de woestijn maar de omstandigheden zijn veranderd, door het sluiten van de grens tussen Marokko en Algerije, de strijd om de onafhankelijkheid van de Westelijke Sahara, de komst van gemotoriseerd vervoer, het verdwijnen van traditionele verbanden onder invloed van globalisering en de komst van internet. Mouloud denkt na over de vraag hoe je je eigen cultuur en identiteit kan behouden onder druk van het massatoerisme en hoe je daarin je weg vindt met respect voor de omgeving, de cultuur en de natuur. Hij probeert daar een invulling aan te geven door ons, de toeristen, de schoonheid van de woestijn te tonen.

Matriarchaat: lekker bijkomen

De mannen zetten de tenten op, koken, bakken brood in de hete as van het vuur, ruimen op, verbranden het afval, maken muziek. Het is een omgekeerde wereld, we beleven een compleet matriarchaat: terwijl de vrouwen bijkomen van de dagtocht, gaan de mannen snel aan de slag en serveren een heerlijke maaltijd met salades, groenten, bonen en verschillende tajines met couscous .

De mannen zetten de tenten op, koken, bakken brood…

Half zeven in de ochtend, het is nog schemerig en koud. In de luwte van een duinpan doen we onder leiding van Daan Timmers, onze ‘roverhoofdvrouw’ en aanstichtster van deze reis, een uur lang oefeningen. We wringen vingers tussen stijve tenen, lijnen onze voeten secuur uit, plaatsen die onder de heupen, ‘richten’ onze knieën als de koplampen van een auto, hervinden ons evenwicht bij het op de tenen staan. We rekken onze hamstrings en kuiten en leren de ribbenkast ontspannen. De zon komt op. Aan de horizon neemt de hemel pasteltinten aan, om ons heen een eindeloos duinlandschap. Tamarindebomen die met hun wortels kleine terpjes van zand en rode aarde vasthouden, geven de ogen houvast in het landschap.

Vertrekken is een hele onderneming. Er zit weinig verschil in het efficiënt laden van de achterbak van een auto of de rug van een kameel. ‘Onze jongens’ zijn ervaren pakkers maar de eerste dag is het een langdurig passen en meten om onze bagage, tenten en proviand over de lastdieren te verdelen. Dan zet de stoet zich in beweging, tot we het juiste tempo hebben gevonden.

Van 4 naar 30 graden

Zesduizend jaar geleden was de Sahara nog groen en nat. Soms is de bodem vlak en lopen we vlot over patronen van wit uitgeslagen leem. Af en toe stuiten we op restanten van oude kashba’s, rondom liggen potscherven. Wie goed zoekt, treft ook wel eens een snipper goud of hele oude muntjes, vertellen onze gidsen. We passeren grafvelden van vroegere nederzettingen, verdwenen oases en als je goed kijkt zie je soms de loop van een oude rivier. Soms is het parcours zwaar, zoals de tweede dag van onze vijfdaagse. De temperatuur loopt snel op van 4 graden in de ochtend naar ruim 30 graden in de middag. We lopen door een droge rivierbedding, de ondergrond vol kiezels; bij iedere stap zak je er een stukje in weg. De ongeoefende woestijnlopers krijgen allemaal blaren ongeacht hun schoeisel, of ze nou slippers of wandelschoenen dragen.

Dit was slechts een preview. Meer lezen? Ga naar onze Yogastudio Special!